Heeft het embargo zijn langste tijd gehad?

In Comma, magazine voor overheidscommunicatie, van november 2002 reageert Jeanine Mies op de volgende stelling:

Het hangijzer
Voor journalisten zijn de begrotingsstukken al op vrijdag vóór Prinsjesdag onder embargo beschikbaar. De gewone mens krijgt de informatie pas op dinsdag. Dit jaar werd het embargo geschonden en hoewel de regel is dat je je dan niet meer aan dat embargo hoeft te houden, spraken de hoofdredacteuren van de belangrijkste media af dat tóch te doen. Geen wonder. Zij hebben voordeel bij zo’n embargo. Wanneer de stukken pas op dinsdag verstrekt zouden worden, krijgt de overheid immers maximale sturing (‘framing’) van het nieuws. Waarom en voor wie bestaat er eigenlijk het verschijnsel ‘embargo’? In hedendaagse taal: wat is de waarde achter de norm? Zonder een bevredigend antwoord: afschaffen dat embargo!

Reactie Jeanine Mies
“Boze lezers hebben kranten ervan beschuldigd nieuws onder de pet te houden door het pas na de Troonrede te publiceren. Ik vind dat niet terecht. Het embargo is juist in het belang van de lezer. Als de pers niet de tijd krijgt de Miljoenennota door te spitten, kan de berichtgeving onmogelijk het niveau van oneliners ontstijgen. En de meerwaarde van de journalist is juist het nieuws te duiden, de letterlijke tekst halen we wel van internet. Zonder embargo zou een gedegen analyse van de rijksbegroting pas op de vierde dinsdag in september in de media verschijnen!

Uiteraard staat het pers en persvoorlichter vrij om andere afspraken te maken. Een embargo geldt immers pas als beide partijen overtuigd zijn van het nut. Helder is dat bijvoorbeeld bij nieuws dat nog moet ontstaan. Als de pers verklapt wie dit jaar een lintje ontvangen, is de uitreiking een stuk minder feestelijk.”

Per abuis heeft Comma de reactie van Jeanine Mies verwisseld met die van Bart Singeling, plaatsvervangend hoofd Communicatie in Den Haag. De reactie zoals die hierboven staat, is de juiste.